mój trzylatek-przedszkolaczek

Ostatnie 2 dni były bardzo intensywne i ważne dla mojej starszej córeczki. Jednym z powodów było rozpoczęcie edukacji przedszkolnej.

W poniedziałek poszłyśmy najpierw z wszystkimi do kościoła na mszę, K. oczywiście nie umiała zamknąć buzi na 45 min, i co chwilę zadawała setki pytań. Po mszy usaliśmy się do przedszkola, gdzie czekały na nas- rodziców malusieńkie krzesełka ułożone w 3 rzędy. Pani powiedziała, że odważniejsze dzieci mogą usiąść na dywanie. Karinkę jakoś nie obeszło, że siedzę w 3 rzędzie, przysłonięta przez sporą grupkę rodziców. Raz się tylko odwróciła z hasłem: MAMA?! A PRZYNIESIES MI TE KSIĄŻKI JUTLO DO PRZEDSKOLA? czym rozbawiła widownię ;) Wysłuchałam wszystkich spraw organizacyjnych i wyposażona w listę rzeczy do przyniesienia oraz rady jak się zachować żeby rozstanie z dzieckiem było łatwe i przyjemne,  razem z córeczką pojechałyśmy do domu się pakować.

W nocy nie mogłam spać, w przeciwieństwie do Karinki, która nie dość, że się wyspała to wstała wcześnie i odkąd otwarła oczy wypytywała, czy JUŻ jedziemy do przedszkola.

W przedszkolu po raz 10 wytłumaczyłam jej gdzie co jest, zostawiłam swój nr telefonu, dałam buziaka mojej przedszkolance, a ona odwróciła się jak gdyby nigdy nic i pognała bawić się dalej z dziećmi.

I ja stara matka, byłam bardziej przerażona niż ona. Pojechałam do domu i taka pustka się pojawiła, i tak strasznie mi się przykro zrobiło. No bo jak to tak? Dopiero ją urodziłam, taką malutką, a ona już SAMA zostaje w przedszkolu?! Dziwne są uczucia matki… Uwierzcie, że te 5 godzin ciągnęły się niesamowicie, a przecież miałam się czym i kim zająć. A nie należe do przewrażliwionych rodziców. Co chwilkę zerkałam na telefon, czy aby na pewno nikt nie dzwonił i czy mam zasięg. Ale telefon pozostał głuchy. 

Odebrałam moją małą przedszkolankę pytając jak sobie radziła. Podobno obyło się bez płaczu, a Pani powiedziała, że Karinka jest straszna agentka (ciekawe co wyrabiała) i bardzo samodzielna i rezolutna. Nie chciała pomocy nawet w łazience :) Taka jestem z niej dumna :D

Wróciłyśmy do domu i pokazałam Karince niespodziankę jaką dla niej zrobiłam, gdy jej nie było – girlandę i balony, bo wczoraj Karinka świętowała swoje 3 urodzinki :)

Gdy ją wprowadziłam do pokoju to złapała się za główkę, jej oczka zaczęły błyszczeć, śmiała się i mówiła: MAMA, NIE WIERZĘ, MAMUSIU NIE MOGĘ UWIERZYĆ, DZIĘĘĘKUJĘ ;) I znowu się wzruszyłam. 

  Wieczorkiem był torcik był, ale malutki i skromniutki, ze świeczką niespodzianką. Na właściwy tort przyjdzie pora 22.09 bo wtedy będzie imprezka urodzinowa.  

Dostała prezenty od nas i od jednych i drugich dziadków. Hitem okazały się puzzle z Księżniczkami i śpiewająca lalka z którą tańczyła.

 

Moja mała, duża dziewczynka :*